Media
Foto
Heemkundevereniging Maas- en Swalmdal fotoafdrukken
Archeologie
sestertius Marcus Aurelius uit 172/173 n.Chr. gevonden in het centrum van Swalmen. Coll. G. Stroeken.
De sestertie (meervoud: sestertiën) (maar ook de Latijnse naam sestertius wordt veel gebruikt, met het meervoud sestertii), is een messing (geelkoperen) munt die veel werd gebruikt tijdens de eerste 260 jaar van het Romeinse Keizerrijk. Door hun grote formaat, tijdens de eerste helft van de eerste eeuw vaak meer dan 35mm diameter, leenden deze munten zich uitstekend voor het uitbeelden van bijzondere gebeurtenissen en voor propagandadoeleinden. De mooiste exemplaren werden geslagen tijdens de eerste twee eeuwen van het Romeinse keizerrijk. De sestertie was tevens een belangrijke rekeneenheid in de Romeinse tijd: vooral grote bedragen werden in de regel in sestertii uitgedrukt. Een zilveren sestertie (na 211 v.Chr.) met een gehelmd hoofd van Roma met IIS erachter (linkerzijde) en de paardrijdende Dioscuren met ROMA in het lineaire kader eronder (rechterzijde). De sestertie is rond 211 v.Chr. geïntroduceerd als een kleine zilveren munt. Deze was twee-en-een-halve as waard, vandaar de herkomst van het woord uit 'semis' (half) en 'tertius' (derde). Hij werd echter niet veel gebruikt. Rond 140 v.Chr. veranderde de waarde van 2,5 naar 2 assen. Vanaf omstreeks 44 v.Chr. zijn geen zilveren sestertii meer geslagen. Keizer Augustus voerde bij de munthervorming van 23 v.Chr. de sestertie opnieuw in, nu als aantrekkelijke, grote en in nieuwstaat goudachtig blinkende munt met een waarde van 4 assen (1/4 denarius). Waarde De sestertie was in waarde gelijk aan 1/100 aureus, 1/4 denarius en 2 dupondii of 4 koperen assen. De munt werd gemaakt van messing, een legering van koper en zink, en woog ongeveer 27 gram. In de eerste eeuw bedroeg een laag salaris circa 40 sestertii, en verdiende een legionair 80 sestertii per maand. De gemiddelde Romein at voor zo'n 25-30 sestertii per maand brood - maar buiten de stad Rome lagen de prijzen de helft lager. Marcus Aurelius (Latijn: Marcus Aurelius Antoninus Augustus) (Rome, 26 april 121 – Vindobona of Sirmium, 17 maart 180) regeerde van 161 tot 180 over het Romeinse rijk. Marcus Aurelius behoorde tot het geslacht der Antonini. Meteen na zijn aantreden stelde hij Lucius Verus (161-169) als medekeizer aan. Marcus Aurelius was de laatste van de "Vijf Goede Keizers". Tijdens zijn heerschappij versloeg het Romeinse Rijk het nieuw leven ingeblazen Parthische Rijk; Aurelius' generaal, Avidius Cassius, plunderde de hoofdstad Ctesiphon in 164. Aurelius bevocht met succes de Marcomannen, de Quaden en de Sarmaten tijdens de Marcomannenoorlog, maar de Germaanse dreiging begon een zorgwekkende realiteit te vormen voor het keizerrijk. Een opstand in het oosten onder leiding van Avidius Cassius kwam op gang maar werd onmiddellijk onderdrukt doordat Avidius Cassius door een van zijn eigen officieren werd vermoord. Marcus Aurelius werd door velen gezien als een toonbeeld van een rechtvaardig en menselijk heerser, die de voorchristelijke Stoïcijnse deugden van Rome belichaamde. Het stoïcijnse werk Ta eis heauton van Marcus Aurelius, geschreven in het Grieks tijdens een veldtocht tussen 170 en 180, wordt nog steeds als literair monument vereerd voor de filosofie van dienst en plicht. Het beschrijft hoe men te midden van een conflict zijn gemoedsrust moet vinden en kan behouden door het volgen van de natuur als een bron van begeleiding en inspiratie.
Blauwe klapper nr. 03
Markt
Swalmen
Luys, Wiel
27-8-2025 14:23:07
|